Waterliniepad - 7

Etappe 7 Waterliniepad : Vuren - Wekendam (34,5 km)

Vandaag het laatste gedeelte van het Waterlinipad op het programma. Benieuwd wat er deze keer weer op de route te vinden is. Het startpunt ligt weer vlakbij het Pannenkoekenhuis bij Vuren. Daar vandaan is het niet ver naar het centrum van Vuren zelf. Op zich geen bijzonder centrum trouwens, vlug doorstappen richting de Waaldijk. het is nog wat frisjes maar het uitzicht is heerlijk zo over de Waal.

Via het natuurgebied bereik ik al gauw fort Vuren. Gezien het tijdstip is het erg rustig. Het fort werd in 1844 gebouwd aan de Waaldijk, het diende ter bescherming van Gorinchem en om te voorkomen dat de vijand naar het westen trok. In 1847-1849 werd er bovenop het fort een bomvrije toren gebouwd. Er werd een gracht om de toren gegraven, waarna deze alleen nog maar via een ophaalbrug te bereiken was. In 1873-1879 werd de bomvrije toren weer afgebroken, omdat hij te kwetsbaar was. In het noordelijke deel van het fort werd een bomvrije kazerne gebouwd.

Bij het volgende plaatsje Dalem gaat de Waaldijk over in de Merwededijk. Na de sluizen van Dalem bereik ik algauw Gorinchem. De molen de Hoop kondigd deze plaats aan. Hij staat er prachtig bij zo in de zon en knalblauwe hemel. Via de poort bereik ik algauw het kleine haventje. Vanaf de kade zie ik het pontje al liggen. Helaas is een kleine versnelling niet voldoende om deze te halen en blijk ik een uur(!) te moeten wachten. Hmmm, tijd voor een 'bakkie thee' dan maar?

Dan even later is daar dan toch het pontje. We varen weer terug de Waal op naar Woudrichem. Druk is het niet, alleen een aantal scholieren vergezellen mij op de boot. In Woudrichem denk ik in de prijzen te vallen: een viskraam! Alleen, begrijpelijk gezien het tijdstip, zijn ze nog niet op een bezoeker ingesteld die warme vis wil hebben. Ik dacht er lekker eentje mee te nemen voor rond het middaguur. Maar ze wil best even het vet verwarmen. Helaas moet ik het voorstel weigeren, ik heb al een uurtje verloren met het wachten op de pont. Doorstappen dus! (ondanks de verleiding van een lekkerbekje).

Via het mooie natuurgebied het Ouderdijksche Gat gaat het richting Sleeuwijk. Lekker lopend tussen de paarden en runderen door geniet ik van deze dag, dit zijn de mooie stukjes van de route. Ongermerkt bereik ik Sleeuwijk. Met zicht op de A27. Dit is de voorbode op een zeer oninterressant gedeelte van het Waterliniepad. Er zijn natuurlijk weinig gelegenheden om deze snelweg te kunnen kruisen en men moet wat. Voor het eerst tijdens de afgelopen 130 km grijp ik dan ook maar naar de iPod voor een behoorlijke aantal decibels aan muzieklawaai. Alles beter dan de ronkende motoren van voorbij flitsende auto's.

Richting het plaatsje Schans geniet ik dus even niet van de route maar van de gezellige klanken van de ITunes Top 30. Maar dat duurt noet erg lang. Met het zicht op de Vervoorne Molen is dit alles weer gauw vergeten. Even lekker over de dijk wandelend wordt het tijd voor een wat langere pauze. De schoenen kunnen even uitblazen en weet je wat? De korte broek! Heerlijk genietend van de zon neem ik een soepje met brood.

Na de pauze is de accu weer helemaal tot het streepje vol en met afgekoelde zolen bereik ik al gauw Fort Bakkerskil. Een prachtig onderhouden en gerestaureerd Fort wat nu gebruikt wordt voor Bed & Breakfast. Hoe mooi kan een lokatie zijn? De verleiding van thee met appeltaart kan ik makkelijk weerstaan en zet koers richting Kildijk.

Een op zich niet zo'n bijzonder gedeelte volgt. Pas op de dijk bij het Steurgat wordt het weer wat mooier. Volgens de GPS moet ik wederom het water kruisen m.b.v. het pontje van Steur. Echter zijn de schilders hierop vol aan het werk en blijkt deze niet te varen vanwege de geplande onderhoudsbeurt. Dat moet ook gebeuren en is ook geen probleem. Het pad loopt nu gewoon door aan deze zijde van het watertje en is keurig bewegwijzerd. Even later is Werkendam bereikt en loopt het pad door naar het laatste fort Steurgat.

Hier volgt een kleine deceptie. Dit fort blijkt afgesloten! Ik had persoonlijk iets meer verwacht van een eindpunt en had mijzelf in gedacht al getrakteerd op een lekkernij in de vorm van wat fris met gebak.

Maar goed, uiteindelijk zitten de 148 kilometer er op. Het Waterliniepad is ten einde. Een mooie route met een stukje historie. Een goede training voor het werk van de GR5. Langzaam de afstanden vergroot van 20 naar 35 kilometer en daarmee ook de gemiddelde loop snelheid. Het gaat goed en nu weer op zoek naar de volgende uitdaging in de vorm van zo'n mooie route. Ik kijk er nu alweer naar uit!