GR5 - 2017-2

Maandag 4 sept.

Daar gaan we weer! Eerst een zeer karig ontbijt, ik krijg dat oude droge stokbrood maar niet weg. Ik zou die Fransen eens uit moeten nodigen om bij onze warme bakker een broodje te komen halen. Ik hou het dus bij een sapje.

Op pad!

We vertrekken lekker vroeg. Rond half 8 en we moeten ons eerst ontdoen van een kudde schapen. Ze blijven ons nog geruime tijd volgen tijdens de daling van ruim 400 meter. Hier steken we via een bruggetje een riviertje over en dan begint het stijgen naar de Col du Brevent. Aangezien ik met wat pijntjes ben afgedaald neem ik een coctailtje ibruprofen/paracetamol/voltare . Dikke doping dus en nu maar hopen dat er geen controle onderweg is! Ik vind dit alles geoorloofd om van 1597 naar 2461 meter te stijgen naar de Col du Brevent. Met daarna een toetje om naar 2525 meter door te klimmen. Gezien de ervaring van de vorige dag ben ik er niet geheel gerust op. Het eerste 1,5 uur gaat dat stijgen nog redelijk geleidelijk. Bart snelt vooruit, ik neem de rol van de schapen over lijkt het en volg gedwee.

Ruïnes. Ik vertrek?

Bij de ruïnes ontmoeten we elkaar weer voor een pauze. Even het thuisfront bellen en Jolanda gelooft het niet dat ik een bod heb gedaan op die ruïnes en dat we mee doen aan het programma ‘ik vertrek’. Ik mis net dat stukje overtuiging...

De beklimming van de Col du Brevent.

Het tweede gedeelte van de klim gat zigzaggend steil omhoog. Bart zet er een tandje bij en haakt aan bij wat andere wandelaars. Wat kan die lopen zeg. Als die eenmaal zijn kadans heeft gevonden is hij niet meer te stoppen. Ik praat mijzelf maar een beetje moed in dat hij veeeeeeeel jonger is ;)

Ik wil ook aanhaken bij iemand naar er is helaas niemand te vinden die net zo traag is als ik. Zelfs de slakken trekken stofwolken bij het versnellen als ik nader. Ik bezit echt niet de benodigde fysieke conditie om soepel naar boven te komen. Gelukkig heb ik nog wel een stukje wilskracht en loop bij stukjes en beetjes ook omhoog naar de Col de Brevent.

Afzien en genieten liggen dicht bij elkaar.

Ik zie het voordeel er maar van in dat ik tijdens de klim heel veel kan genieten van het prachtige uitzicht wat we hier hebben. Dit is echt een van de mooiste stukken van de route tot nu toe. Eenmaal boven zit Bart op mij te wachten, hij begon zich toch wat zorgen te maken over zijn wandelzwager. Er staat een behoorlijk koude wind daarboven en hij heeft nog net geen ijspegels aan zijn neus. Ik ben blij dat ik hem zie. Ik had verwacht dat hij al op een terrasje zou zitten in Nice genietend van foto's en een goed glas wijn.

On top of de Col du Brevent!

We zoeken de beschutting op en ik eet mijn hele rantsoen, lunchpakketje vanuit het hotel, op. Chocolade muesli  repen, noten, chips, je kunt het niet zo gek bedenken maar ik eet het. Hopla, alle brandstof gaat naar binnen voor die laatste klim. In feite is dit dus de tweede doping ronde...., ik moet en zal het halen. We zijn het er wel over uit dat we vorig jaar de goede beslissing hebben genomen om dit stuk onder betere omstandigheden te lopen. Immers lag hier vorig jaar een behoorlijk pak sneeuw, het kan niet anders zo zijn.

Het laatste stukje; waar is het pad?

En dat is een pittig stukje zeg, sommige delen hebben weinig met wandelen te maken. Veel rotsblokken en er komen zelfs steile ladders aan te pas om boven te komen op de Sommet du Brevent . Klimmen en klauteren dus en even deze keer maar niet naar beneden kijken. Ik moet wel zeggen dat het mij mee valt. Gezien wat filmpjes op YouTube zou ik verwachten dat het allemaal wat spannender zou zijn maar ik raak in ieder geval niet in een gevecht met mijn hoogtevrees. Prima te doen dus.

Helemaal boven! De gletsjers van de Mont Blanc.

Maar we komen uit op een prachtig uitkijk punt op Chamonix en de gletsjers van de Mont Blanc. Helaas liggen de toppen zelf in de wolken. Het is hier een drukte van belang. Ik schuif zelf maar even aan bij een pannenkoekentent en schuif een heerlijk pannenkoek naar binnen. Ik kan wel blijven eten en lijk op Holle Bolle Gijs.

Na deze kleine break genieten we vooral van het uitzicht. Chamonix ligt als een poppendorp diep in het dal.

Lopend of met de fiets?

Mensen komen af en aan via de kabelbaan uit Chamonix. Zelfs compleet met fiets om zich direct weer door in een pittige afdaling te storten.

We maken zelf ook de overweging. Maar je kunt hier geen fiets huren; dan maar lopend doen? Een stukje dalen om daar een gite te pakken en de volgende dag nogmaals een 1200 meter te dalen naar de Houches?

Een afdaling die ons is afgeraden door Wim en Ina. Twee mensen waar ik regelmatig contact onderhoud en die zelf ook de GR5 gelopen hebben naar des Houches. Het schijnt behoorlijk pittig te zijn en eigenlijk niet zo veel aan de wandeling toe te voegen. 'A hell of a job' dus.

Een primeur! Met de gondel naar beneden.

Gezien de fysieke gesteldheid van mij bij de eerdere daling besluiten we de kabelbaan te pakken naar Chamonix. 1500 meter dalen aan een kabeltje, iets wat ik altijd heb afgehouden. Maar ja, heb ik nu wel een keuze? Even moed verzamelen en aangezien de cabine er toevallig staat springen we snel naar binnen en dan maar gaan met die banaan….. Ik kan niet meer terug!

Eigenlijk valt het best mee. Ik leen even een stoel van het personeel om toch naar buiten te kunnen kijken, eigenlijk is het vooral mooi. Even overstappen en we bereiken via een andere gondel Chamonix. Het moet hier in de winter afgeladen zijn maar aangezien dit gedeelte van de GR5 ook behoort tot de Mont Blanc Tour (MBT) is het nu ook behoorlijk vol. In het stadje beneden vinden we snel de bus. Van betalen wil de chauffeur niets weten want dat alleen maar lastig. Als Nederlander kan je dat alleen maar waarderen natuurlijk; voor noppes met de bus mee.

In Les Houches.

Rond half vier stappen we in Les Houches uit en lopen nog een klein stukje op de route. Aangezien er een hotel op route staat is de keuze makkelijk gemaakt.

We hebben nu tijd voor een douche, wassen onze kleren en genieten ’s avonds van een heerlijke steak met patat en salade in een gezellige bar/restaurant. Wat een heerlijke afsluiting van een merkwaardige maar even wel prachtige dag. Moe maar toch voldaan zoeken we ons bed op. Weltrust!