GR5 - 2017-4

Woensdag 6 sept.

. We nemen afscheid van onze vrienden en pakken de taxi naar Samoens. 2 uurtjes karren en we staan weer bij onze bolide, het voelt bijna als thuiskomen. We moeten wel weer 2 uurtjes zuidwaarts rijden, af en toe raken we in gevecht met ons gevoel van richting en de Tom-Tom. Maar uiteindelijk staan we in Bellentre, een parkeerplaatsje is al gauw gevonden.We laten nog wat overtollige bagage in de auto achter. 

Een mentale dip!

Wandelschoenen weer aan en de pas er in. Ik begin wel wat misselijk aan de tocht. Ik weet niet of dat mee speelt maar na een half uur klimmen ben ik in staat om te stoppen. Ik kan vandaag de knop maar niet om krijgen. Het zou een makkelijk stukje worden maar zowel het boekje als gps zit er naast. We moeten gewoon weer aan de bak. Bart praat mij moed in en neemt bijna al de bagage voor zijn rekening. Het lijkt er op dat ik een pakezel bij mij hebt. We zoeken een prachtige plek om even te lunchen. Dan blijkt dat ik mijn lunchzak heb laten staan vanochtend in haast om snel plaats te nemen in de taxi. En laat juist nu een super heerlijk broodje in deze zak zitten. Gebroederlijk delen we het lekkernij en de rest van de zak. Bij het verlaten van deze plek worden we nog aangesproken door een Nederlandse timmerman die al jaren aan het werk is hier in Frankrijk. We praten even bij en gaan weer op route.  We lopen door het mooie plaatsje Montchavin heen.

Daarna zakt de stemming behoorlijk bij beiden. We volgend de route volgens de bordjes, echter vertellen zowel de GPS als boekje dat we veel te hoog lopen. We slaan aan het twijfelen. Voor de zekerheid toch maar terug en afzakken tot het punt op GPS en routeboekje. We vinden het pad maar nog geen 5 minuten op weg wordt het pad steeds ruwer. Veel stenen en bomen kuisen de weg en we doen een poging om toch door te gaan maar verderop wordt het nog slechter en moeilijker te begaan. Nee, dit kan het niet wezen en we besluiten dan toch maar weer terug te gaan en het hoger op te zoeken. Mede omdat het pad veel minder interessant is (alleen maar door het bos) en dat we veel tijd en energie hebben verloren zakt de stemming. Gemopper en een vloek, ik heb het nog niet eerder bij Bart gehoord. In mineur zakken we af naar het plaatsje le Moulin maar het lijkt niet onze dag. Er is een buslading bejaarden losgelaten hier en ook hier is alles vol!

Twijfels....

In deze stemming slaan we aan het twijfelen. Taxi naar Bellentre terug of? Improvisatie! Bart gooit alles weer in de strijd en ja hoor. Laten wij nu net een dame aanhouden die ons wilt helpen. Zij weet verderop wel een gite (Refuge de Rosuel) en deze ligt nog op de route ook. En ze beloofd morgen een prachtige route want die heeft ze een paar dagen eerder ook gelopen. We mogen instappen en ze brengt ons wel even, kan je dan nog weigeren? We zijn er al snel en zijn zeker welkom. Rustig is het er niet met een schoolklas en enkele wandelaars maar we zijn enorm blij dat we wat hebben en even kunnen bijkomen van deze enerverende dag.

Memories...

En er wacht ons een verrassing! Ineens staat er een dame voor ons en zegt ons gedag. Een belletje doet het wel rinkelen maar het kwartje valt nog niet helemaal. Maar als dan ook haar man Jean verschijnt valt alles op zijn plaats. Jean en zijn vrouw (ben ik weer haar naam vergeten!) hebben we vorig jaar ontmoet in een van de vele gites. Zijn vrouw is toen afgehaakt maar met Jean hebben we regelmatig contact gehad. We besluiten het weerzien aan de eettafel voort te zetten en genieten van een heerlijke maaltijd en veel gezelligheid. Dit is toch wel de laatste druppel die ons er aan toe zet om de volgende dag gewoon weer van start te gaan. Ze krijgen ons niet klein!

Slapen lukt die nacht niet echt daar het gesnurk dit onmogelijk maakt. Althans voor mij, de dader zelf weet natuurlijk van niets….