GR5 - 2017-1

Zaterdag 2 sept.

Vandaag gaan we weer op pad.  Samoens is de bestemming. Iets meer dan 1000 kilometer tuffen. Je moet er wat voor over hebben. Eigenlijk valt het enorm mee. In 10,5 uur staan we voor ons hotel. Bart accepteert dat hij vanaf nu bij een andere generatie hoort en schaft nog even wandelstokken en een extra jasje aan. Het regent lekker en de bergen vervagen in dezelfde regenwolken. Wat gaat de morgen ons brengen? We gaan het zien. We nemen een heerlijke maaltijd en gaan op zoek naar wat voetbal op tv. We zijn er klaar voor.

Zondag 3 sept.

We hebben beiden heerlijk geslapen. We gooien er even een klein ontbijtje in en wachten even op de taxi.

Cascade de la Pleureuse...

We laten ons afzetten bij de klim naar de waterval Cascade de la Pleureuse. We zijn niet de enigste. We zien veel dagjes mensen die 'even' heen en weer lopen naar het meer verder op. Zo, daar zitten een paar getrainden tussen! Wat zullen ze wel niet denken van die twee trage Hollanders? Maar wat maakt het uit; iedereen genietend op zijn manier. De route van deze dag kennen we al daar we die al een keertje hebben gelopen maar het blijft genieten, het lijkt nog mooier! We hopen echter deze keer wel minder sneeuw aan te treffen.

 Genieten geblazen!

De klim naar de waterval is gelijk pittig. Maar zoals verwacht zeker de moeite waard. Maar ook nu genieten we van het prachtige uitzicht. Daarna gaat het vrij goed langs de berg af. Het laatste stuk is weer behoorlijk steil maar bovenop genieten we weer van het prachtige uitzicht. En? We zien dat er inderdaad nauwelijks sneeuw ligt. Het dal richting  de refuse blijft bijzonder, ook dit jaar. We bestellen bij refuse Alfred Wills dan ook een heerlijke omelet en genieten van zon en uitzicht. We voelen ons twee geweldige bofkonten!

De Moeite waard?

We hebben er vertrouwen in dat we dit keer het meer zelf te zien krijgen en niet alleen een witte plaat.

Nu volgt weer een behoorlijke klim. Bart gaat weer als de brandweer maar ikzelf moet wel een aantal keren pauzeren. Op zicht geen straf met het uitzicht over de vallei bij Alfred Wills. Het gaat beter als verwacht. Vorig jaar moesten we nog een aantal ijsplaten oversteken en dat maakte het behoorlijk spannend. Dat ligt nu geheel anders omdat we het pad goed kunnen volgen. Ook nu moet ik een aantal pauzes inlassen.

Het Lac d'Anterne.

Als we eenmaal boven zijn krijgen we een prachtig beeld van het meer van lac d’Anterne. Hier hebben we het dus voor gedaan!

We genieten van de omgeving. Af en toe worden we van verre gade geslagen door een marmot. Het toetje zit hem vandaag in de Col d’Arterne van 2257 meter. En ik ben helemaal niet van de toetjes,dat blijkt ook vandaag weer. Bart gaat nog steeds lekker maar ik raak behoorlijk vermoeid. Maar op het tandvlees kom ook ik boven. Dan is het nog even dalen naar ons verblijf in refuse Moede d’Arterne. Daar is het behoorlijk druk. Ook niet verwonderlijk daar we onderweg ook al veel wandelaars tegengekomen zijn. We pakken daar de rust en een douche. In de verte is de Mont-Blanc goed zichtbaar. 

De Mont Blanc!

Op het avondeten moet even gewacht worden maar uiteindelijk krijgt die motor ook weer de benodigde brandstof. Bart kiest voor kaasfondue en ik laad op met een flinke bord pasta. Dat zullen we (ik!) zeker nodig hebben. Ik heb overigens geprobeerd een kudde Spanjaarden stil te krijgen. Wat een gekakel! Een voetbalfluitje doet wonderen; helaas was het maar een minuut. Maar wel een mooi gezicht zoveel verbaasde gezichten! Na het eten zoeken we al gauw de bedden op. We slapen met z'n allen op een groot deel; lekker knus en gezellig.

Overigens was vandaag goed te merken dat ik niet voldoende voorbereid was. Laat dat de les zijn voor volgend jaar!